เวลาหวนกลับ

“ผู้หญิงแพศยาอย่างเจ้าข้าให้แค่สิบห้าอีแปะเป็นค่าตัว” เหวินหย่งเยวี๋ยนมองคนตรงหน้าด้วยความเกลียดชัง

“ถือได้ว่าเป็นบุญหัวของเจ้ามากแล้ว ดีเท่าไหร่ที่ข้าไม่เอาเจ้าฟรี ถือว่าข้ายังใจดีที่ให้เงินเจ้าใช้ ข้าไม่ให้ก็ยังได้ เพราะว่าเจ้าก็เป็นแค่เมียบ่าวของข้า จะฆ่าทิ้งหรือให้มีชีวิตอยู่ก็ขึ้นอยู่กับตัวข้าทั้งนั้น ดังนั้นคืนนี้เจ้าต้องทำหน้าที่ให้สมกับค่าตัวที่ข้าจ่ายไป” เหวินหย่งเยวี๋ยนกระชากร่างบางเข้าหาตน หวังจะย่ำยีร่างกายนี้อีกครั้ง ครั้งเดียวสำหรับเขาไม่พอ ต้องมากกว่านี้ และเขาไม่คิดที่จะถนอมนางสักนิด

“ท่านแม่ทัพได้โปรด อย่ารังแกข้าอีกเลยนะเจ้าคะ แค่นี้เนื้อตัวข้าก็ร้าวระบมมากแล้ว โดยเฉพาะส่วนนั้น โปรดเมตตาข้าด้วย ข้าไหว้หละเจ้าค่ะ” ซูลี่หลิน ยกมือไหว้บุคคลตรงหน้าอย่างอ้อนวอน ร่างกายของเธอไม่ไหวแล้วจริงๆ ก่อนหน้าโดนเขาย่ำยีมาแล้วหลายครั้ง ไหนพรุ่งนี้เธอจะต้องลุกไปทำงานอีก

“ให้เมตตาเจ้า ทำไมข้าต้องเมตตาผู้หญิงแพศยาอย่างเจ้าด้วย อย่ามาทำเสแสร้งหน่อยเลย คิดว่าข้ารู้ไม่ทันเจ้าหรืออย่างไร ปากบอกว่าไม่ไหว แต่ร่างกายนั้นสู้มือข้า นี่คงเป็นความแพศยาอย่างหนึ่งของเจ้าสินะ เพื่อหลอกล่อให้ข้านั้นลุ่มหลง ฝันไปเถอะว่าคนอย่างข้าจะลุ่มหลงในความแพศยาของเจ้า”

..............................................................................................................................................................

ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ทุกเนื้อหาล้วนมาจากจินตนาการของผู้แต่ง